O tym jak najpopularniejszy chłopak w szkole pomaga aspołecznej dziewczynie wyjść do ludzi, czyli „Sukitte Ii na yo”

Tytuł oryginalny: Sukitte Ii na yo
Tytuł alternatywny: Say I Love You
Gatunki: Romans, Szkolne, Okruchy życia, Shoujo
Rok produkcji: 2012
Ilość odcinków: 13

Kurosawa Yamato to szkolny przystojniak nr 1. Dziewczyny za nim szaleją… i trudno się dziwić. Jest nie tylko wysoki i przystojny, ale też uprzejmy i dobrze wychowany, no ideał! Ale Yamato w ogóle nie rozumie całego tego szumu wokół siebie. Owszem, lubi spędzać czas z dziewczętami, ale na dłuższą metę żadna go nie interesuje… do czasu. Cóż, wiadomo jak to jest, szkolny ideał musi mieć trochę mniej rozgarniętego przyjaciela, i jak to często bywa, czasami mu się za niego obrywa. Tak jest i tym razem – wskutek nieporozumienia naszemu  przystojniakowi  dostaje się z kopniaka  z półobrotu od Tachibany  Mei. Yamato nie jest jednak wściekły - wręcz przeciwnie, jest dziewczyną zafascynowany i chce się z nią zaprzyjaźnić. A trzeba nam wiedzieć, że Mei  nie cierpi ludzi, a przyjaciół uważa za niepotrzebnych. Jednak Yamato jak sobie coś postanowi, to tak szybko nie zrezygnuje, oj nie. Tak więc przychodzi dzień, w którym nawet nasza totalnie samowystarczalna superwoman potrzebuje pomocy. Jedyną osobą, do której może się zwrócić jest, tak, zgadliście, Kurosawa Yamato. A nasz bohater ma sposoby na prześladowców, oj ma. No bo, zadajmy sobie pytanie „Jak pozbyć się prześladowcy dziewczyny?”, odpowiedź chyba narzuca się sama. Wystarczy ją pocałować na jego oczach!

I tym radosnym akcentem kończy się pierwszy odcinek. Muszę przyznać, że mimo tego, że wiedziałam o tym z opisu, to i tak mnie zatkało. A może tylko mnie wydaje się to takie dziwne? Nieważne. Akcja dalej toczy się w tę stronę, że Mei z totalnie aspołecznej dziewczyny, z pomocą Yamato, staje się bardziej otwarta i stwierdza, że ludzie jednak mogą być życzliwi. Kolejne odcinki przedstawiają również różne codzienne  problemy, z którymi młodzi ludzie muszą się zmierzyć. I to chyba tyle. Ale w sumie wystarczy! Tę serię oglądało się bardzo przyjemnie. Nie nudziło mi się ani, jak to czasami bywa, nie zadawałam sobie pytania: „O czym to, tak właściwie, jest?”.

Yamato na początku bardzo mnie irytował swoim podejściem. „Dziewczyna mnie prosi, żebym ją pocałował? Nie ma problemu, a właściwie to czemu by nie całować się z każdą?”  Na szczęście trwało to tylko trzy czy cztery odcinki. Potem naprawdę polubiłam Yamato. Imponował mi swoją cierpliwością i opiekuńczością, a momenty z Mei były naprawdę słodkie. 

Główna bohaterka prezentuje się nieco gorzej. O ile w pierwszym odcinku wypadła świetnie, o tyle po wspomnianym pocałunku stopniowo traciła cały swój charakterek. Rumieniła przy każdym spojrzeniu Yamato, była cicha i małomówna,  a przy tym bała się odezwać choćby słowem kiedy coś jej nie pasowało. Z jednej strony irytowało mnie, że znosiła swoje cierpienia niczym męczennica, ale po głębszym zastanowieniu nie wiem czy sama potrafiłabym na jej miejscu powiedzieć „Nie rób tego i tego, bo to sprawia mi przykrość.”. Co nie zmienia faktu, że nie obraziłabym się, gdyby miała w sobie więcej pazura.

Pojawiły się jeszcze inne postaci, które mniej lub bardziej polubiłam. Z tej grupy wybija się tylko Megumi, której przypadła rola „tej trzeciej”. Cóż, przez większą część swojego czasu antenowego prezentowała fałszywe uśmieszki i nieczyste zagrania, więc nie pomogła nawet dramatyczna historia. Natomiast postać  na plus to według mnie Kai, czyli rywal naszego przystojniaka. I o ile Megumi mnie denerwowała, o tyle Kaiowi (niech mnie ktoś poprawi, jeśli źle odmieniam) w pewnym momencie nawet kibicowałam. Spodobała mi się jego historia i charakter. Według mnie był naprawdę w porządku, zwłaszcza w stosunku do Yamato.

Kreska nie wyróżnia się niczym szczególnym, ale jest ładna. Chociaż czasami miałam wrażenie, że Yamato jest bardzo wydłużony. Muszę pochwalić też to, że bohaterowie nie chodzili ciągle w tych samych ciuchach (oczywiście duża część wydarzeń rozgrywa się w szkole, więc logiczne jest, że wtedy mają na sobie mundurki). Natomiast, gdy tylko gdzieś wychodzili zawsze byli inaczej ubrani.

Muzycznie jest dobrze. Muzyka w tle pasowała do sytuacji, ale specjalnie się nie wybijała. Spodobał mi się opening (Ritsuko Okazaki - Friendship). Nie było jakiejś wielkiej sensacji, ale przyjemnie się słuchało. Zaliczam opening na plus – jest naprawdę uroczy. Muszę przyznać, że początkowo jakoś denerwował mnie ending (Suneohair - Slow Dance). Nie mogłam ani go słuchać ani tym bardziej na niego patrzeć. Ale jak to czasem bywa, stopniowo się do niego przyzwyczajałam i już pod koniec bardzo go polubiłam, jednakże niechęć do niebieskich prostokątów została.

Podsumowując, seans Sukitte Ii na yo uważam za udany. Naturalnie, ma kilka wad i nie należy się spodziewać wielkich zwrotów akcji oraz sytuacji mrożących krew w żyłach, ale to przecież nie o to chodzi w tym gatunku. To anime jest lekkie, przyjemne i urocze. Myślę, że jest fajną odskocznią od cięższych tytułów. Jeśli lubicie czasem pooglądać sobie trochę głupiutkie komedie romantyczne, to jest to tytuł dla Was.

 


Tak więc moja pierwsza recenzja. Mam nadzieję, że jest w miarę dobrze. Koniecznie napiszcie co na przyszłość poprawić. Będę bardzo wdzięczna.

~ Tenshi